ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့မသိဘူး....ကၽြန္ေတာ္ေတာ့အသက္ႀကီးလာေလငယ္ငယ္ကအေႀကာင္းေလးေတြျပန္ေတြးမိေလပ၊ဲငယ္ငယ္ကဘာရယ္မဟုတ္ေတြးခဲ့တာေလးေတြလုပ္ခဲ့တာေလးေတြဟာ..အခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့..ေတာ္ေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းေနတတ္တယ္..ကေလးစိတ္ ကေလးအေတြးဟာရင္ထဲကခံစားခ်က္ကိုအစစ္အမွန္ဆံုးေဖၚျပတာပဲဆိုတာအခုအခ်ိန္မွာပိုနားလည္လာမိတယ္..အခုလည္းကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သဲျပင္ေပၚကေျခရာေလးတစ္စံုအေပၚရူးသြပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေျပာျပခ်င္တယ္
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..အခုအခ်ိန္မွာျပန္ေတြးမိေတာ့ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေလးခံစားမိၿပီး..ၿပံဳးမိတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တံုးက...မင္းဘူးၿမိဳ႕မွာေနတယ္..ေဖေဖရယ္..ေမေမရယ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့..အိမ္ငွားေနရတာပါ..ေဖေဖေရာ..ေမေမေရာ
ကႏွစ္ေယာက္စလံုးဝန္ထမ္းေတြေပါ့...အဲ့ဒီတုန္းက...ကၽြန္ေတာ္က(၆)ႏွစ္..ပထမတန္းေက်ာင္းသားႀကီးေပါ့..ညီေလးက(၄)ႏွစ္..သူကေက်ာင္းမေနရေသးဘူး....ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ငွားေနတဲ့အိမ္က..ကမ္းနားလမ္းမွာ..ဝါဆို..ဝါေခါင္..ေရတက္ခ်ိန္ဆိုအိမ္ေအာက္ကိုေရဝင္တတ္ေတာ့..အိမ္ကေျခတံရွည္ေဆာက္ထားတာ..အိမ္ေအာက္ေရဝင္လာၿပီဆိုရင္..မိသားစုတစ္ေတြ..အိမ္အေပၚထပ္မွာပဲေနၾကရတယ္...ေရတက္ၿပီးလို႔..ေရက်သြားၿပီဆိုရင္..အိမ္ဝန္းထဲမွာက်န္ေနတဲ့ေရဗြက္ေတြေပ်ာက္ေအာင္..တစ္ဝိုင္းလံုးကိုေသာင္သဲေတြအျပည့္ခင္းထားရတယ္...ေဖေဖရုံးကေတာ့မင္းဘူးၿမိဳ႕မွာပဲဆိုေတာ့သိပ္ျပႆနာမရွိဘူး..တစ္ပတ္လံုးကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူတူေနျဖစ္တယ္..ျပႆနာကေမေမေပါ့..ေပ်ာ္ဘြယ္ဆိုတဲ့ရြာကေလးမွာေက်ာင္းဆရာမသြားလုပ္ရေတာ့..တစ္ပတ္မွာ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ႏွစ္ရက္ပဲေနျဖစ္တယ္..တနၤလာေန႔ဆိုေမေမရြာသြားၿပီး..ေသာႀကၤာေန႔မွမင္းဘူးကိုျပန္လာရတယ္..က်န္တဲ့ငါးရက္လံုးကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေမေမကိုထိုင္လြမ္းေနရတာေပါ့...ေမေမသြားတဲ့ေန႔ဆိုညီေလးေတာ့မသိဘူး..ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာေတာ့ဆို႔နင့္ၿပီးမ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနမိတယ္..ညီေလးလည္းခံစားရမွာပါပဲ..ေမေမသြားမည့္ေန႔ဆို..ေမေမမ်က္ႏွာေလးတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔သူလည္းမ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနတတ္တာပါပဲ...အဲ့ဒီစိတ္ဒဏ္ရာေလးဟာအခုအခ်ိန္ထိရင္မွာရွတတေလးခံစားေနရတုန္းပဲ
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔ေရေတြတက္ၿပီးလို႔..အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေသာင္သဲေတြအျပည့္ခင္းထားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့...ညကမိုးေတြအရမ္းရြာထားေတာ့မိုးေအးေအးနဲ႔ေကြးေနလိုက္ၾကတာကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏုိးတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့
ေမေမမရွိေတာ့ဘးူေမေမကမနက္ေစာေစာရြာကားနဲ႔လိုက္ရတာဆိုေတာ့...
အိပ္ေရးႀကီးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေမေမကိုႏုတ္မဆက္လိုက္ရေတာ့ဘူးေပါ့...အိပ္ရာကနုိးနုိးခ်င္းေမေမကိုလိုက္ရွာေတာ့မေတြ႔ရေတာ့ဘူး...ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ္အိမ္ေရွ႔႕အေပါက္ေလးမွာထိုင္ၿပီးငုိင္ေနမိၾကတယ္...ညီေလးကလည္းမ်က္လံုးေလးေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ေပါ့..အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ဖ်တ္ခနဲစဥ္းစားမိလိုက္တယ္..ေမေမကမနက္ေစာေစာထၿပီးထမင္းခ်က္ရတာဆိုေတာ့..ေအာက္ထပ္သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာေမေမေျခရာေလးေတြထင္က်န္ေနခဲ့မွာပဲလို႔ေတြးမိၿပီး...''ညီေလးေရ ေအာက္ထပ္မွာေမေမေျခရာေလးေတြက်န္ခဲ့မွာပဲ..ကိုကိုတို႔လိုက္ရွာရေအာင္''ဆိုၿပီးညီေလးကိုေခၚၿပီး..အိမ္ေအာက္ထပ္ကသဲျပင္ေပၚမွာလိုက္ရွာေနမိတယ္...ေမေမ့ေျခရာတစ္ခုေတြ႔တိုင္းညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္...ေက်ာက္ခဲေလးေတြနဲ႔ကာၿပီးဝိုင္းထားလိုက္တယ္...တစ္အိမ္လံုးကိုလည္းအမိန္႔ထုတ္ထားလိုက္တယ္...ေမေမေျခရာေလးေတြပ်က္ကုန္မွာစိုးလို႔...ဘယ္သူမွမနင္းပါနဲ႔လို႔...ေဖေဖကိုလည္းေျပာထားလိုက္ေတာ့..ေဖေဖကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၿပံဳးၾကည့္ခဲ့တဲ့အၾကည့္ေလးကိုလည္းမွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနမိတယ္..ေဖေဖမွာလည္းၿပံဳးၿပံဳးၿံပံဳးၿပံဳး နဲ႔ေမေမ့ေျခရာေလးေရွာင္ရတာအလုပ္တစ္ခုေပ့ါ...
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေမေမကိုလြမ္းတိုင္း...ေမေမေျခရာေလးကိုၾကည့္ၿပီးအလြမ္းေျဖၾကရတာ..
ဒါေပမယ့္ဗ်ာၾကာၾကာမၾကည့္လိုက္ရပါဘူး...ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့.မိုးေတြရြာေတာ့အိမ္ေအာက္ကိုမိုးေရေတြဝင္ၿပီး..ေမေမေျခရာေလးေတြပ်က္ကုန္တာေပါ့...ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္္လည္း
ညေနဆိုအိမ္ေပါက္ဝေလးထိုင္ၿပီးေမေမကိုေမွ်ာ္ေနရတာပါပဲ။.......။
ေနနီနီ
3/11/08
No comments:
Post a Comment